( ονειρα γραμματα κλειστα ) καπου εκει θα με βρεις......

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Άνοιξη που φιλοξενεί την αναγέννηση, ξενιτιά που εγκυμονεί τη
νοσταλγία, λουλούδι που μοσχοβολάει, όνειρο που πίστεψε η ζωή,
τροχιές των άστρων που δόξασαν την αρμονία, της αυγής χρώματα:

Κρύβουν την ομορφιά σου
του κόσμου τέλος και αρχή.

Βγήκες απ της αγάπης
τα τρίσβαθα

προτού χαράξει ο ήλιος
τα βήματά του

πετάχτηκες σαν την αστραπή
μέσα στο φως
της ευτυχίας.

Σε κοίταξαν χίλια μάτια
και διάβασαν
τα μυστικά σου

σε είπαν άρχοντα
της νύχτας.

Σκιές που ρίχνουνε τα σύννεφα, δέντρα που λικνίζονται στον άνεμο,
τρόμος που παγώνει την αναπνοή, πληγή στην καρδιά της καλοσύνης,
κρότος που έσπασε τη σιωπή, κλάμα που γιάτρεψε τον πόνο:

Κρύβουν την ομορφιά σου
του κόσμου τέλος κι αρχή.

Σε βρίσκω
στις πηγές
των ενθουσιασμών
στην σύναξη
των πόθων.

Στο σάλπισμα των άστρων
θα σκεφτώ
πως έγινες
ανάμνηση
της ψυχής.

Αγρυπνάς στα ξάγναντα των όρθρων
τους αγρούς της ψυχής οργώνεις
με τα χρυσά σου άροτρα.

Κάτω απ τα νέφη σου
λάμπουν οι μορφές
στην αύρα σου εξατμίζεται
της μοναξιάς το δάκρυ
με το αίμα σου έγραψε
η νιότη τραγούδια.

Επανάσταση που τους αιώνες άλλαξε, βάθος που αποκάλυψε
το μυστικό του, κονιορτός στο μαύρο φως της ολέθρου, στιγμές αποθέωσης, ελπίδα που εξάντλησε η ψυχή, μάρμαρο που σμίλεψε ο χρόνος:

Κρύβουν την ομορφιά σου
του κόσμου τέλος κι αρχή.

Άνοιξες στο σκοτάδι
δρόμους αστροφεγγιάς
που νεράιδες διαβήκανε

σαν αγέρας σηκώθηκες
μέσα στη σιωπή
για να δικαιώσεις το θάνατο.

Αθροίζεις τις φλόγες
πάνω απ της νιότης τη φωτιά
σκορπάς της μοίρας τα σημάδια
στους όρμους των φώτων

σέρνεις στην κόλαση
το άρμα του ολέθρου.

Δόξα που ζήλεψαν οι εποχές, ενοχή που τιμωρεί την αμαρτία,
περηφάνια στο θάμπος της υπεροχής, βράχος στην απειλή της τρικυμίας,
πάθη που την πλήξη έδιωξαν, κρατήρες που άνοιξε η οργή:

Κρύβουν την ομορφιά σου
του κόσμου τέλος κι αρχή.

Είσαι τ άνθος που κρύφτηκε
απ την άνοιξη
η χλόη που άλλαξε το χρώμα της
για να μην τη γνωρίσει ο ήλιος.

Σαν του ζέφυρου η λύρα
γίνεται του χρόνου η φωνή
την ξάστερη αγρύπνια σου
με τ ακούραστα σπαθιά χτυπώ
σε χώμα ιερό
τον ίσκιο σου απλώνω.

Κλαις για την ομορφιά
στις φυλλωσιές της δάφνης
χτυπάς τα είδωλα
με τη λόγχη των αγίων
περιβάλεις την τετράψηλη κορφή
με φωτοστέφανο ευτυχίας
λαβαίνεις τ όξος της ζωής
δίνεις το νέκταρ της χαράς.
Από (ts) Του Κάρολου Μεσσηνέζη.