Καθισμενη στο μπαλκονι με background τη μυστηριωδη σκουρα αγριεμενη θαλασσα πινω τον απογευματινο καφε σκεφτομαι και προσπαθω να περπατησω στα μονοπατια της.
Ενα καραβι ειναι η ζωη κι εμεις επιβατες με διαφορετικες αποσκευες ο καθε ενας μας, ταξιδευουμε.....τωρα το ποσο ασφαλεις ειμαστε ε αυτο κανεις δεν το ξερει.
Παρατηρωντας τη θαλασσα που ποτε δεν ειναι μονη παντα εχει παρεα τον ανεμο (σημερα ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ και κανουν τρελες) και μαζι με αυτον μας δειχνουν τις διαθεσεις τους (αγριαδα ,μανια με μια παιχνιδιαρικη διαθεση) αλλα,μαζι με ολα αυτα βγαζουν ενα ρομαντισμο... το ματι παιζει σε αυτη την συμφωνια των χρωματων, η ψυχη γαληνευει στην απεραντοσυνη της θαλασσας αγναντευοντας την .
Δικαια λενε οτι ειναι σαν την γυναικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου