Γινομαι ολο και περισσοτερο ενα ,με ενα στιχο ενος τραγουδιου που εχω ακούσει. Μισω τον κοσμο μου επειδη αυτος ειναι απο την αναποδη και που δεν εχω τιποτα να κρεμασω. Πεφτω μεσα σε στο φρεατιο της μελαγχολιας και ματαια δοκιμαζω να βγω. Η καμπανα της καρδια μου σταματα να χτυπαει και εχει γινει αναισθητη σε αυτην την μαυριλα.. Και ψαχνω εγω που ειναι η θεση μου μεσα σε αυτον τον κοσμο;
1 σχόλιο:
Η μελαγχολια ειναι πονος για τη χαρα που η ψυχη δεν μπορει να δωσει
ειναι πονος για την ζωη που εξαντλισε τον εαυτο της
Δημοσίευση σχολίου