Κάποτε είχα για φίλο έναν λύκο.
Ήταν απο εκείνους τους άγριους των βουνών που κάνουν παρέα μόνο με ζώα της δικής του αγέλης.Άγρια,ανήσυχα και έτοιμα ανα πάσα στιγμή για κυνήγι.
Δεν τον φοβόμουν και ας αγριεύαν οι γύρω άνθρωποι μαζί του.
Ούτε εκείνος με φοβόταν,είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη του.
Για πόσο όμως;
Πόσο θα άντεχε ένα άγριο ζώο δίπλα σε μια ζωντανή λεία χωρίς να τη πειράξει;
Προσπάθησα να τον εξημερώσω και οχι να τον φυλακίσω..
Όταν εφεύγε για μέρες και έβλεπα να περνάνε απ'έξω άλλα ζώα ήμερα και φιλικά προς εμένα,εγώ φοβόμουν.
Δεν ήθελα κανένα άλλο στη θέση του δικού μου λύκου.
Και τότε ήταν οι στιγμές που έκλεινα τη πόρτα για να μη μπεί κάποιο απο αυτά μέσα.
Ο λύκος φεύγει μια νύχτα από την αγέλη του. Δεν την παρατάει.
Απλά φεύγει με σκοπό να γυρίσει. Φεύγει για να βρεί ξανά δυνάμεις,
να δυναμώσει το πνεύμα του, το σώμα του, το αίμα του, η καρδιά του, η ψυχή του, το βλέμμα του...
Κάπως έτσι έφυγε και ο φίλος μου ο λύκος περιμένω να ανακτήσει δυνάμεις και να επιστρέψει...
