Μια ξανθιά οδηγεί το αυτοκίνητο της και σε κάποιο φανάρι εμφανίζεται ο σχετικός Πακιστανός για να της καθαρίσει το τζάμι.
Το τζάμι είναι καθαρό και η κοπέλα του δίνει 50 λεπτά και του κάνει νόημα να μην το καθαρίσει.
Ο Πακιστανός ενθουσιάζεται και της λέει με σπασμένα ελληνικά:
- "Κυρία, είστε πολύ όμορφη."
Η ξανθιά συνεχίζει τον δρόμο της, και στο άλλο φανάρι πάλι τα ίδια. Ο ίδιος Πακιστανός κάνει πάλι να της πλύνει το τζάμι, του δίνει πάλι 50 λεπτά, και ακούει πάλι το ίδιο κομπλιμέντο.
Αυτή η ιστορία συνεχίζεται και στα επόμενα 5-6 φανάρια...
Πάντα ο ίδιος Πακιστανός, και με το ίδιο κομπλιμέντο, οπότε η κοπέλα δεν αντέχει και του λέει:
- "Κοίταξε, θα σου δώσω 5 ευρώ, αρκεί αν μου πεις πως το κάνεις και εμφανίζεσαι σε κάθε φανάρι."
- "Κυρία", λέει αυτός, "αν μου δώσετε 5 ευρώ, θα σας πω πως να βγείτε από την πλατεία..."
Δεν έκλαψα ποτέ μπροστά σε κόσμο.
Δεν πήρα ποτέ ένα δώρο τυλιγμένο με κόκκινη κορδέλα.
Δεν άκουσα λόγια από κάποιον που θαύμασε κάτι επάνω μου.
Δεν είδα ποτέ κάποιον να μαλώνει για μένα.
Δεν πήρα ποτέ μια κούκλα σαν δώρο.
Δεν περιμένω να αποκτήσω τίποτα χαριστικά.
Δεν ξέρω την αίσθηση να σου προσφέρεται κάτι χωρίς αντίτιμο.
Δεν έπαψα ποτέ να θέλω να δραπετεύσω από μένα.
Δεν σταμάτησα ποτέ να ακούω μουσική. Παρά μονάχα για μια στιγμή.
Δεν αρνήθηκα ποτέ τη βοήθειά μου σε όποιον τη χρειάστηκε.
Δεν αρνήθηκα ποτέ τη συγνώμη όταν κάποιος την ξεστόμισε.
Δεν χόρτασα ποτέ να ακούω αν αξίζω ή όχι.
Δεν χτύπησα ποτέ άνθρωπο πεσμένο στο χώμα.
Δεν το έβαλα ποτέ μου στα πόδια.
Δεν θα πάψω να πιστεύω τους ανθρώπους εξαιτίας μιας ραγισμένης καρδιάς.
Δεν μπόρεσα ποτέ να μετρήσω τις υποσχέσεις που δεν κράτησαν για μένα
Δεν έπαψα στιγμή να σκέφτομαι τη θάλασσα. Κι ό,τι αυτή αγκαλιάζει απόψε.....
ΑΓΙΟΣ ΡΗΓΙΝΟΣ - πολιούχος Σκοπέλου
.... ήταν 25 του Φλεβάρη του 362. Τα πρώτα μηνύματα της άνοιξης σκόρπαγαν την ανασεμιά τους στο άνοιγμα της ανεμώνας, στο μπουμπούκιασμα των δέντρων, στα λουλούδια της μυγδαλιάς και στο γαλάζιο του ζεστού ουρανού
.... ο άγιος εκείνος άνθρωπος, σύρθηκε βασανιζόμενος στο πέτρινο γιοφύρι, στο μικρό το ποταμάκι λίγο παρακάτω από την επισκοπή του κι εκεί κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο που στα κλωνάρια του κούρνιαζαν και τιτίβιζαν σπουργίτια, σαν άκακο αρνί προσφέρθηκε θυσία στο στέριωμα της πίστης......
